Toen William 12 jaar was en hij een wedstrijd van Helmond Sport bezocht, startte de liefde voor de club. Stadion De Braak, zoals het in de volksmond heet, werd de plek waar hij iedere thuiswedstrijd op de tribune zat en stond. “De club werd een belangrijk deel van mijn leven. Met mijn vrienden ging ik met de bus of de trein naar uitwedstrijden, later reden we zelf overal heen. Op school tekende ik tijdens de wiskundeles honderd keer het logo, ik was altijd met Helmond Sport bezig.”

Hij maakte tijdens een periode van 46 jaar veel mee op De Braak. “Mooie herinneringen, maar ook vervelende momenten. Het hoogtepunt was het kampioenschap in 1982, met z’n allen gingen we het veld op. De twee seizoenen in de Eredivisie waren de enige dat ik ooit bij PSV ben geweest. Er is maar één club waar ik van hou. Ik heb ook een tijd het Nederlands elftal gevolgd, maar dat kan bij lange na niet tippen aan De Braak.”

“Ik denk ook terug aan wedstrijden dat er hier 11.000 supporters waren. Toen stond er voor de veiligheid iemand van de ordedienst op het veld met een bouvier of herder. Tegenwoordig is dat anders, dat zie ik wel aan de veiligheidseisen voor het nieuwe stadion.”

De liefde voor de club gaat binnen de familie Verkoelen over van vader op zoon. “Met mijn vader heb ik jarenlang op de tribune gezeten en mijn zoon is een fanatiek supporter. Mijn andere zoon is de performance coach van de selectie. Veel maten van mij komen nog kijken en hun kinderen zitten bij de nieuwe groep fanatieke supporters. Prachtig om clubliefde te zien bij verschillende generaties.”

Sinds ruim vier jaar is William bestuurslid van zijn favoriete voetbalclub. Binnen zijn takenpakket valt onder andere de verhuizing naar het nieuwe GS Staalwerken Stadion. “Toen in 2017 de handtekeningen werden gezet voor nieuwbouw heb ik de initiatiefnemers bedankt dat het nieuwe stadion op De Braak blijft. Het is bijna tegen het huidige stadion aangezet. Ik moet er niet over nadenken dat het een betonbak op een industriegebied was geworden.”

Al wandelend door het stadion staat de Helmonder regelmatig stil om te praten over zijn passie. Aan de muur hangen overal shirts, veelal afkomstig uit zijn eigen verzameling. “Ik heb hier op alle tribunes gezeten. Door mijn werk als bestuurslid vergeet ik weleens wat dit stadion voor me betekent. Ik heb heel veel foto’s waar ik later naar kan kijken, maar mijn plekje op de tribune ben ik straks kwijt. Soms ga ik er weleens rustig zitten en probeer ik met kippenvel op mijn lijf langzaamaan afscheid te nemen.”

Ondanks de emoties ziet William de voordelen van een splinternieuw stadion. “De club wil succesvol zijn en de weg daarnaartoe is mooi. Ik hoop dat over tientallen jaren de jonge supporters van nu terug kunnen kijken op net zo’n mooie tijd als ik heb gehad. Ik wil hier in ieder geval nog vele jaren komen.”