Opeens konden we niet meer naar de sportschool, de kapper, een wijntje drinken in de kroeg of even de bouwmarkt in voor een pot latex. Danna's fotocamera was in die tijd haar houvast. "Het was een buitenkans om het leven tijdens de lockdown vast te leggen, in al z'n beperkingen. Alle momenten werden zo'n beetje door corona bepaald", vertelt ze. "Achteraf is het een mooi naslagwerk om terug te blikken naar die gekke tijd."

Zoals de bezoekjes aan haar ouders, die allebei corona hadden. Via het raam was er contact. "We haalden grapjes uit, lachten, huilden en zochten elkaars handen, gescheiden door het laagje glas", zegt ze.

En de emotie bij haar zoon Guus, die na negen weken thuiszitten weer voor het eerst naar school moest. "Hij vond het heel eng en spannend, omdat hij al die tijd in een bubbel had gezeten."

Duizenden foto's maakte Danna. Ze wilde er een boek van maken, maar toen werd ze zelf ziek. "In 2021 kreeg ik corona en belandde ik in het ziekenhuis", zegt ze.

Waar de meesten zich inmiddels weer kiplekker voelen, is het virus bij Danna tot op de dag van vandaag niet verslagen: ze hoort tot de lijst van long covid-patiënten. "Ik heb veel last van cognitieve klachten, raak snel overprikkeld en heb last van licht, geluid en drukke ruimtes. Muziek luisteren is niet te doen, de radio zwijgt hier al vier jaar."

Ook fotograferen lukt niet meer, ze raakte arbeidsongeschikt. Toch kijkt Danna redelijk positief terug naar de coronaperiode. "Ik realiseer me dat we ook fijne momenten met elkaar hebben gehad. Wat hebben we elkaar intens beleefd. Daar mag wat mij betreft de focus op liggen, dat we het goed hadden met elkaar."

In de serie 'Corona vijf jaar later' blikken we met Brabantse betrokkenen terug naar de impact van de pandemie.