Niet zeggen, maar zingen: deze Diva's zingen een laatste eerbetoon
"Droomland, droomland, oh, ik verlang zo naar droomland. Daar is steeds vree, dus ga met mij mee. Samen naar 't heerlijke droomland." Meneer Mol fluistert, heel zacht, met het nummer mee. Het is zijn lievelingsnummer. "Ik heb het zelf ook nog gezongen", vertelt hij. "Maar dat lukt me nu niet meer."
Meneer Mol is ongeneeslijk ziek. Hij heeft kanker, wordt niet meer beter en slijt zijn laatste dagen in alle rust in het Anna Hospice in Schijndel. Links van zijn bed staat zangeres Sofie te zingen. Rechts zit zijn dochter. En die doet de tweede stem.
Zelfs de verpleging staat te huilen. "Dankjewel, wat fijn", zegt de man. "Wat fijn, wat ontzettend fijn." Sofie kijkt hem recht aan, pakt af en toe zijn hand en zoekt oogcontact met zijn dochter. "Zullen we er nog eentje doen?", vraagt ze hem. Hij twijfelt: klassiek of Nederlandstalig. "Of doe maar ABBA." Sofie knikt en start de melodie van Thank You For The Music. Ze legt haar handen op haar zwangere buik.
Het lijkt bijna wel symbolisch, hoe de dood en nieuw leven zo dicht bij elkaar in een kamer kunnen rondzingen. "Maar het is altijd bijzonder, of ik nou zwanger ben of niet", vertelt de zangeres. Ze doet dit werk nu al acht jaar, maar het blijft speciaal. Baby of geen baby.
"Het is niet voor iedereen weggelegd."
Met Stichting Diva Dichtbij komt Sofie overal waar mensen een serenade kunnen gebruiken. Omdat ze ziek zijn, dementerend, in de psychiatrische hulp zitten of als laatste station van het leven. "Het is niet voor iedereen weggelegd", geeft ze toe. Niet iedereen kan ertegen.
Ze ziet soms mensen die al een tijdje niet meer praten en toch opeens meezingen met een lied. Of iemand verzachten en ontdooien, hoe groot de boosheid op de wereld voor diegene ook is. "Soms zie je ze lachen, soms héél hard huilen. Maar het is vooral de herkenning in de nummers die zo dierbaar is." De muziek is veilig, voor iedereen.
"Je moet benieuwd blijven wie de mens is achter de ziekte."
"Ik vind het het mooiste vak dat er is", concludeert Sofie. Dat komt volgens haar door de nieuwsgierigheid. Het is een dans van aanvoelen, reageren, luisteren en zang. Het is vooral openstaan, voor de ander. "Je moet benieuwd blijven wie de mens is achter de ziekte. Daarin maak je het verschil."