Toen Daniëlle in 2020 naar haar werk liep voor een nachtdienst, riep Yannick haar even terug. Hij vertelde haar dat hij nog even twee liedjes moest doorsturen: "Ik vroeg hem wat ik daarmee moest. ‘Dat is voor als ik kom te overlijden.’ Ik keek hem aan en hij zei: ‘Ik ga nooit oud worden.’ Dat vond ik achteraf heel bijzonder.”

Eigenlijk mankeerde Yannick nooit wat. Ja, hij had een paar keer corona gehad, maar tot de zomer van 2022 was hij kerngezond. Toen kwam hij ’s avonds thuis: “Zijn benen waren opgezet”, herinnert Daniëlle zich. “Vanaf dat moment wist ik dat ’t niet goed zat.”

Yannick ging naar de huisarts en door naar het ziekenhuis voor onderzoek. “Het is echt wel kanker, we weten alleen niet welke soort’, kregen ze te horen. Het was vakantietijd, de koffers waren gepakt. “Maar in plaats van op vakantie gingen we naar het ziekenhuis. Het was heel onwerkelijk.”

Daniëlle valt stil. Haar zoon hield zich sterk naar de buitenwereld, maar zij kreeg zijn kwetsbare kant te zien. “Op 12 juli maakte ik hem wakker omdat ik de diagnose had gekregen. Ik vertelde hem dat hij leukemie had en met spoed naar het ziekenhuis moest. ‘Mama, ik ga hier echt aan dood’, zei hij toen. Dat gaf mij ook het gevoel dat hij echt heel ziek was.”

In het begin had Yannick 80 procent overlevingskans. Maar de vorm van bloedkanker die hij had, bleek immuun te zijn voor de therapie: “Ik was verscheurd. Ik probeerde hem hoop te geven. Het was een gespecialiseerd ziekenhuis, ze probeerden van alles. Maar als het niet gaat, wat dan?”

Dan weer, ferm: “Ondanks dat hij zo ziek was, hebben we er alles uitgehaald.” Yannick was gek van auto’s: “Dat was ie als kind al. Een maand voor hij ziek werd, kocht hij zijn droomauto: een BMW. Dat was zijn kindje, zijn alles.”

De medewerkers van de garage waar hij zijn auto had gekocht, namen hem mee naar het racecircuit in Spa, in België: “Daar mocht hij de hele dag blijven. Daarna lieten ze BMW’s hier voorrijden, waar hij rondjes mee mocht rijden.”

Yannick had een grote vriendengroep om zich heen, waar hij veel aan had toen hij ziek was, herinnert Daniëlle zich: “Voor hen was niks te veel. Toen hij ziek was en hij zat er doorheen, hoefde ik maar te bellen en ze reden naar het ziekenhuis om hem afleiding te geven. Ze waren bij zijn overlijden en hebben zijn kist bekleed en zijn kleding uitgezocht.”

Tot het eind verzette Yannick zich tegen zijn dood. “Dat was heftig. Hij ging maar door. Niet klagen, maar dragen was zijn motto. Toen hij vlak voor zijn overlijden hier thuis was, vroeg ik hem of hij niet liever in slaap gebracht wilde worden. Maar hij vocht tot het laatst en uiteindelijk heeft de huisarts gezegd: ‘Ik neem voor jou de beslissing’. En drie kwartier later was hij overleden.”

Zijn afscheid was zoals Yannick het wilde. Bij binnenkomst klonk het geluid van de BMW M3. En natuurlijk de liedjes die hij in 2020 al aan zijn moeder had doorgegeven: Brothers in arms van Dire Straits en New Year’s Day van U2. Zijn vriendenclub droeg de kist, voorzien van een groot BMW-logo. Daniëlle leidde de uitvaart. “Ik heb hem ook zelf afgelegd en omgekleed. Er is zo veel met hem gebeurd, het voelt heel goed dat ik dat heb gedaan.”

En daarna ging het leven door. Daniëlles jongste zoon Jay-Jay, nu 17, heeft een moeilijke tijd gehad. “Want zijn maatje was weg en daar kon hij niet mee omgaan. Ik wilde geen depressieve moeder zijn, ik wilde hem laten zien dat we dóór moesten. En dat is de reden dat ik nu thuis zit. Want ik ben alleen maar gaan werken en ben mezelf daarin voorbij gelopen.”

Daniëlle deed de opleiding voor verpleegkundige, maar heeft die noodgedwongen even gepauzeerd. Om lotgenoten te helpen, schreef ze een boek over haar ervaringen met Yannicks ziekte acute lymfatische leukemie.

Op 3 maart was het twee jaar geleden dat Yannick overleed. Een moeilijke tijd voor Daniëlle. Zijn overlijden heeft haar veranderd. “Ik geniet nu meer van de kleine dingen. Wat ik vroeger voor lief nam, zie ik nu als iets heel moois.” Daarnaast realiseert ze zich dat ze leeft met een pijn die altijd zal blijven: “Dat is mijn liefde die ik niet meer kwijt kan. Ik denk niet dat je daar overheen komt, als je je kind verliest.”