“Het is me altijd bijgebleven”, vertelt de nu 84-jarige Ab Kettenis. “Overal was het feest. Zoveel vriendelijke mensen, zo’n andere mentaliteit dan waar ik vandaan kom. De Brabanders zijn makkelijker, er zijn natuurlijk wel regels, maar die komen ze daar niet allemaal na.”

Als hij eerlijk is, voelt hij zich meer een Brabander dan een Hagenaar. “Ik ga hier niet veel uit, maar carnaval kan ik niet missen. Ik ben het met mijn 84 jaar nog steeds niet verleerd.”

Na die eerste kennismaking keerde hij ieder jaar terug naar de zuidelijke stad op stelten. Eerst nam hij zijn moeder mee en vrienden, later moesten ook zijn vrouw, twee dochters en kleinkinderen eraan geloven. “Ik heb iedereen meegesleurd om de magie mee te beleven”, lacht hij. “Alle dagen treinden we op en neer, soms logeerden we in een hotelletje”.

"Als we op de trein stapten, deed ik altijd een jas over mijn kiel aan", zegt Ab. "Anders dachten ze ongetwijfeld, wat doet die man gek. Pas in Breda ging de jas uit, dan stapte ik in een andere wereld. En als de sleutel werd overhandigd aan de Prins, brulde ik altijd als hardste mee: 'De stad is van ons!’".

“Het is ons met de paplepel ingegoten, we zijn er mee groot geworden”, vult dochter Martine (54) aan. “Mijn moeder was de enige die liever thuisbleef. ‘Gaan jullie maar, ik pas wel op de kleinkinderen’", zei ze dan.

"En ze drukte ons ook altijd op het hart om rekening te houden met de buren. “Als jullie vannacht thuiskomen, maak dan niet zoveel lawaai dat de hele straat wakker wordt, hè, want hier vieren ze geen carnaval.’ We beloofden dat dan braaf, maar eigenlijk lukte dat nooit”, schatert ze.

In het dagelijkse leven had Ab een keurige baan als ambtenaar. Netjes in het pak, de haren in een scheiding gekamd. Maar met de elfde van de elfde en carnaval ging de stropdas af en maakte het gedistingeerde grijs plaats voor suikerspinkleuren. “We zijn ooit een collega van me in de Bredase binnenstad tegengekomen”, vertelt hij. “Die herkende me helemaal niet in m’n feestpakkie en dacht pas achteraf: verrek, dat was Ab van de zaak!”

Vorig jaar overleed zijn geliefde vrouw Greet, op 78-jarige leeftijd. Het gemis is groot, maar het jaarlijkse uitstapje naar het zuiden blijft. ”Zij vond het altijd heel leuk dat ik zoveel plezier had, ze gunde me dat met heel haar hart”, zegt Ab.

'Carnaval', staat er ook nu weer in grote letters op de kalender. Ondanks dat Ab het ontzettend moeilijk heeft met het verlies, is het dit weekend toch weer een beetje feest. De familie is vrijdag voor de tv begonnen met 'Drie Uurkes Vurraf', zaterdag vertrekken ze in hun feestkloffie richting het zuiden.

Alle dochters en schoonzonen hebben vrij genomen van het werk, zodat ze Ab weer kunnen vergezellen. En kleindochter Robine, die het zuiden net als haar opa in het hart heeft gesloten, studeert sinds kort in Breda, dus zij is officieel voor de eerste keer vrij met carnaval.

Op het kostuum van de Hagenaar prijken inmiddels heel wat medailles. Het zijn onderscheidingen die hij in de loop der jaren heeft gekregen van de Prins, die in de krasse knar een graag geziene gast ziet. Ab vertelt er graag over aan de jeugdige carnavalsvierders, die met ontzag naar hem luisteren. "Iedereen kent ons ook", zegt Martine.

"Wij vieren carnaval op een respectvolle manier, zoals de Bredanaars zelf. Rotzooi trappen, zoals sommige bovensloters doen, daar houden we niet van." Lachend: "Dat liedje 'Ga maar terug over de Maas' zingen we altijd hard mee, want wij vinden eigenlijk ook dat ze dat moeten doen."