Het is heftig, geeft Jeroen volmondig toe. Maar hij krijgt ook veel steun: “Mensen komen naar je toe, geven een handje, vragen hoe het gaat. Het is ook een mooie afleiding.”

Koen was 44, had het syndroom van Down en was dol op carnaval. “Hij was er altijd bij. Hij was een bekend gezicht in het dorp, iedereen kende hem. Dus het is niet alleen voor ons moeilijk, het halve dorp heeft het erover. Hier had hij bij moeten zijn, zeggen ze. Ja inderdaad”, zucht Jeroen.

Met een clubje feestvierders trok Jeroen vijf jaar geleden het carnavalsfeest in Loon op Zand uit het slop. Al elf jaar had het dorp geen carnavalsprins gehad. “Dus ik heb dat opgepakt. En vorig jaar zijn we ook gestart met een jeugdraad. Dat was een groot succes. Vorig jaar hadden we elf kinderen, nu zelfs dertien. Toen hadden we jeugdprins Finn en mijn dochter was adjudant. Dit jaar schoof Sofie door.”

Carnaval in Theebuikenland is een familieaangelegenheid. Want naast Jeroen en dochter Sofie is zwager Peter adjudant. Maar toch blijft het behelpen met carnaval in Loon op Zand: “Het gaat nog altijd moeizaam. Want we hebben geen dorpshuis. We hebben één café en daar moeten we het mee doen.”

Toch zijn er lichtpuntjes. Want de optocht maandag was grandioos, zegt Jeroen: “We hadden wel veel boem-wagens. Maar ik heb het defilé afgenomen. En de jeugdraad liep mee in de optocht en haalde de tweede prijs.”

Vanavond is de de-installatie. Dan is het feest weer voorbij. “Deze gaat de boeken in als een heftige”, blikt Jeroen terug. “Het was emotioneel, maar ook wel een heel warme, mooie carnaval. Ondanks alles hebben we er een mooi feestje van kunnen maken.”