Even kijkt Ruud met samengeknepen lippen in de verte. Hoe het is, om na 40 jaar ontwerpen noodgedwongen te moeten stoppen omdat zijn gezondheid hem in de steek laat? “Klote”, zegt hij dan. Hij knikt, probeert verder te praten maar grijpt met zijn hand naar zijn mond en valt stil. Dan: “Gelukkig gaat mijn zoon het overnemen. En die waarborgt de kwaliteit wel.”

Met drie grote wagens die samen één geheel vormen neemt Ruud afscheid. Als hij vlak voor de start van de optocht voor de laatste keer de wagens inspecteert, wordt hij aangesproken door zijn leermeester Toon Rovers, 83 jaar oud inmiddels. “Deze meneer had veertig jaar geleden een rol schuimrubber liggen. En daar zag ik mogelijkheden mee”, zegt Ruud. Zijn meester is trots: “Ruud is het icoon van Hoeven. Dé echte carnavalsbouwer. Fantastisch wat hij heeft gepresteerd.” Ook Toon is nog altijd betrokken: “Ik kom iedere dag op de Spie kijken. Die mannen zijn dag en nacht bezig, fantastisch."

“We zijn één grote familie, in de wijk De Spie”, legt Ruud het gevoel van zijn club uit. “Met elkaar vieren we carnaval, samen met de andere clubs. Dat is in Hoeven echt uniek.” De clubs hitsen elkaar op, legt hij uit: “Daar is iedereen heel het jaar mee bezig. Het is niet ordinair bier zuipen, wij willen mooie dingen maken. En we houden mekaar omhoog.”

Hoe vaak heeft hij met zijn ontwerp gewonnen? Ruud wijst op de revers van zijn jasje, die vol zit met sterren. “Eén ster betekent een wisselbeker”, lacht hij. De passie, de saamhorigheid, daar deed hij het voor. “Het gaat nergens om en toch gaat het om alles”, vat hij samen.

Toch stopt het niet bij Ruud. Want hij heeft het carnavalsvirus over kunnen dragen op zijn zoon. Wies Hoogers (22) neemt het stokje van hem over. “Het is er met de paplepel ingegoten”, lacht Wies, terwijl zijn vader hem een liefdevolle stomp geeft.

Van kinds af aan bouwde hij mee, de laatste jaren ontwerpen ze samen: “Twee kapiteins op één schip, dat is wel eens lastig”, legt Wies uit. “Maar we denken precies hetzelfde. Nu mijn vader stopt, komt er meer verantwoordelijkheid op mijn schouders te liggen, maar ik heb er zin in.” Ruud: “Hij zal er de komende tientallen jaren zijn ziel en zaligheid ingooien. Want het moet doorgaan.”