In 2017 kreeg Sabrina de diagnose nierfalen. De eerste hoop was een nier van haar man, maar op het allerlaatste moment kon dat niet doorgaan. De wachtlijst voor een nier met bloedgroep O was minstens vier jaar. Die tijd had de jonge moeder niet en dus nam ze een moedige stap. Ze deed een oproep op sociale media.

"Dat voelde heel wanhopig, maar ik had eigenlijk geen andere keuze", vertelt ze. Sabrina had niet verwacht dat iemand zou reageren: "Je vraagt nogal wat van mensen." Maar twee dagen later kreeg ze een mail. Bij het lezen van het bericht van Hendrik waren zij en haar man in tranen: "Dat een wildvreemde zoiets wil doen, dat is ongelofelijk."

De 67-jarige Hendrik uit Friesland herinnert zich nog goed dat hij de oproep las. "Mijn dochter had het bericht gedeeld op Facebook. Ik voelde heel sterk: deze vrouw zoekt mij", vertelt hij aan de keukentafel van Sabrina. "Als zij mijn dochter was geweest, dan had ik vooraan in de rij gestaan. Dat is ze niet, maar ze is wel íémands dochter. Haar ouders waren geen match en konden niet helpen. Ik voelde die wanhoop en die van haar man diep in mij. Ik kon wél helpen."

De medische molen begon te draaien. Drie maanden lang testen, onderzoeken en wachten. De onzekerheid was slopend, maar toen kwam het verlossende telefoontje: Hendrik was goedgekeurd als donor. "Ik heb alleen maar gehuild," lacht Sabrina terwijl ze Hendrik aankijkt. Hij knikt bemoedigend. "Ik kon niet geloven dat het echt ging gebeuren."

In de weken voor de operatie leerden Sabrina en Hendrik elkaar kennen. Ze belden veel en net voor de operatie dronken ze samen thee. "Het was fijn om een gezicht te hebben bij de stem die me hoop had gegeven", vertelt Sabrina.

Ook voor Hendrik was het een intens proces, net als voor zijn vrouw Nellie. Waar hij heel zeker was van zijn zaak, was het voor haar zwaar. "Ik wist dat de kans op overlijden klein was, 3 op 10.000, maar voor haar was dat een nachtmerrie", vertelt hij, terwijl hij zijn hand op de arm van zijn vrouw legt. Terwijl zij naast hem een traan wegveegt. "Pas een week voor de transplantatie kon ze echt achter mijn keuze staan", zegt Hendrik. "Ik heb diep respect voor haar."

De operatie ging goed, maar het herstel was vooral voor Sabrina zwaar. "Ik moest opnieuw mijn conditie opbouwen, omgaan met afstootmedicatie en met de angst dat mijn lichaam de nier zou kunnen afstoten", vertelt ze. "De eerste maanden waren spannend, maar nu kan ik zeggen: het gaat goed. Ik heb energie en ik kan de moeder zijn voor mijn dochter Kyra die ik wil zijn." En die energie komt goed van pas: nog even en dan gaat kleine Kyra lopen. "En dan moet ik erachteraan!", lacht Sabrina.

Voor Hendrik ging het herstel sneller. Hij is Sabrina dankbaar dat hij heeft kunnen helpen. "Het voelt een beetje alsof ik een bonusdochter heb gekregen", zegt hij.

Sabrina en Hendrik hopen dat hun verhaal anderen inspireert. "Er zijn op dit moment vierhonderd nierdonoren nodig," weet Hendrik. "Ik hoop dat meer mensen nadenken over doneren. Zelfs op mijn leeftijd kan dat. Ik heb er geen seconde spijt van gehad."