Annemarie stond voor haar dochter Cherly klaar toen haar vader in 2014 overleed. Cherly was pas 24 toen haar vader stierf aan longkanker, drie jaar nadat hij blaaskanker overwon. "In april kregen we te horen dat hij ziek was, en in november was hij er niet meer. “Het was een zware tijd. Mijn vader was alleen, dus ik probeerde hem zoveel mogelijk te helpen en alles voor hem te regelen", zegt de Tilburgse Cherly. "Als enig kind nam ik de zorg voor hem op me en haalde ik met hem al een deel van zijn huis leeg, geholpen door mijn familie."

Emotioneel was het een moeilijke periode voor Cherly. "Mijn vader was niet iemand die over zijn gevoelens sprak, ook niet toen hij ziek was. Mijn ouders hadden geen contact met elkaar, maar mijn moeder was er altijd voor mij: door dik en dun."

"Mijn moeder was mijn beste vriendin. We spraken dagelijks even kort via de telefoon, gingen samen winkelen en dronken koffie bij elkaar. Onze band werd alleen maar sterker toen mijn zoontje Jaxx in 2018 werd geboren." Annemarie genoot van haar rol als oma.

"Jaxx was echt haar kleine prinsje. Ze bracht altijd iets kleins voor hem mee. Ze waren echt gek op elkaar", vertelt Cherly. De laatste jaren begon Annemarie wat met haar gezondheid te worstelen. "Ze ging met vervroegd pensioen, na jarenlang hard werken in de zorg. Haar rug en spieren begonnen steeds meer pijn te doen."

De afgelopen twee jaar ging ze snel achteruit: "Ik zag haar steeds slechter worden, ze viel veel af. Ik zei steeds: 'Mam, ga nou eens naar de huisarts'. Maar dat deed ze nooit, terwijl ze overal last van had."

Begin oktober vorig jaar stortte het lichaam van Annemarie in elkaar. "Ze kon niets anders meer dan op de bank liggen; zelf naar haar bed gaan, was fysiek te zwaar." De huisarts werd ingeschakeld en een ambulance bracht haar naar het ziekenhuis, waar ze volledig werd onderzocht. De uitslag was hard: de kanker zat overal. Haar lichaam was op.

Toen Cherly in het ziekenhuis hoorde dat het echt niet goed was met haar moeder, wilde ze snel haar moeders man bellen. "Ik pakte haar telefoon. Ze had zo’n klaphoesje met tientallen briefjes erin." Maar één briefje sprong eruit: "Ik voelde dat ik het moest lezen en zodra ik dat deed, schoot ik vol.”

“Mijn moeder had erop geschreven dat ik op moeilijke momenten naar de hemel moest kijken en moest onthouden dat daar altijd iemand zou zijn die me nooit in de steek zou laten. Het voelde alsof ze wist dat dit moment zou komen. In de drukte van het ziekenhuis gaf dit een heel mooi intiem momentje. Enkele minuten later overleed ze.”

"In het begin voelde ik vooral veel woede. Waarom is ze nou nooit gewoon naar de huisarts gegaan? Misschien waren we er dan op tijd bij geweest. Haar broer was al overleden aan kanker, nog voor hij vijftig werd. En ook haar ouders zijn jong gestorven aan die ziekte. Maar ik denk dat ze niet naar de dokter wilde, omdat ze ergens al voelde wat er mis was. Of misschien was ze gewoon te bang om hetzelfde vreselijke nieuws te horen als haar broer en ouders."

"Ons mam stond altijd voor anderen klaar. In haar werk in de zorg, maar vooral voor de mensen van wie ze hield. Ze zette zichzelf nooit op de eerste plek." Zelfs op 25 oktober, de dag van de punctie, bleef Annemarie zo denken: "Het was mijn verjaardag, en ze wilde niet dat ik naar het ziekenhuis kwam voor het onderzoek. Ze vond dat ik dat niet hoefde mee te maken, omdat ik al zoveel had meegemaakt met mijn vader."

"Zelfs toen ze zo ziek was, dacht ze meer aan mij dan aan zichzelf. Ze wilde dat ik mijn verjaardag vierde, in plaats van de dag door te brengen in het ziekenhuis."

Eind januari, drie maanden na het overlijden van Annemarie, kreeg Cherly alsnog de uitslag van alle onderzoeken van haar moeder. "De kanker zat overal: in haar borsten, in beide longen en zelfs in haar bloed. Dat nieuws kwam keihard binnen, zeker terwijl ik nog midden in het rouwproces zat."

De leegte voelt voor Cherly steeds groter. "Soms overvalt het me ineens: ze is er niet meer. We belden elke dag. Het is zo vreemd om mijn telefoon te pakken en te beseffen dat ik haar niet meer kan bellen om te vragen hoe haar dag was. Ik ben ook gaan beseffen dat ik opeens ‘geen kind’ meer ben. Van ons gezin ben ik nu echt alleen over."

Kleinzoon Jaxx is pas 6 jaar. "De dag dat mijn moeder overleed, heb ik het hem meteen verteld. Hij rende de trap op naar zolder en keek vanuit het raam van de dakkapel naar de sterren en zei: ‘Oma is daar, ze blijft altijd bij ons'."

Elke avond geeft Jaxx een kus op de foto van oma en hij gaat vaak naar haar urn. "Hij is zo wijs voor zijn leeftijd", zegt Cherly. Haar zoontje geeft haar kracht: "Als hij ziet dat ik verdrietig ben, zegt hij dat oma er nog steeds is." In het begin wilde Cherly niet dat hij haar zag huilen. "Een moeder moet sterk zijn", zegt ze. "Maar ik besef nu dat het goed is dat hij ziet dat verdriet er mag zijn. Het hoort bij het leven."