Theo (69) helpt lotgenoten na jaren worstelen met zijn bipolaire stoornis
Toen Theo 33 jaar was, kreeg hij de diagnose bipolaire stoornis. Dat is een psychische aandoening waarbij iemand extreme stemmingswisselingen doormaakt, variërend van euforische perioden tot diepe depressies. “Het lijkt alsof er iemand anders in je zit die bepaalt hoe je denkt en doet. Ook al wil je het zelf anders”, legt hij uit.
De inmiddels 69-jarige Theo worstelt al sinds zijn jeugd met stemmingswisselingen. “Ik had de neiging om mezelf naar beneden te halen en zag de dingen vaak veel donkerder dan ze werkelijk waren", zegt hij. Maar Theo hield dit lang verborgen voor de buitenwereld. "Ik dacht vaak, had ik maar iets lichamelijks. Bij iemand met een gebroken been zeg je niet 'loop eens door'. Maar tegen iemand die depressief is, wordt vaak wel gezegd ‘doe eens gezellig’.”
“Je wilt niet dood, maar je wilt eigenlijk niet meer leven.”
Theo kende goede periodes in zijn leven. Hij werkte hard en kreeg onverwachts een baan als gemeentesecretaris. “Ik was ervan overtuigd dat als het goed zou gaan op het werk, het met de rest vanzelf ook goed zou gaan”, zegt hij. Maar met de jaren duurden de depressies steeds langer en werden ze heviger.
Zijn werk werd mede daardoor steeds zwaarder. "Elke werkdag was een gevecht. ’s Nachts lag ik wakker en bleef ik maar malen over wat ik niet goed deed”, zegt hij. Theo liet niets merken, tot hij in huilen uitbarstte op zijn werk. Dankzij een collega kreeg hij een afspraak bij de psychiater en de diagnose bipolaire stoornis volgde snel.
Wat is een bipolaire stoornis?
Een bipolaire stoornis is een psychische aandoening waarbij iemand sterk schommelt tussen extreme hoogte- en dieptepunten. In zogenoemde manische perioden voelt iemand zich euforisch, hyperactief en soms roekeloos. Vaak gevolgd door depressieve perioden met somberheid, vermoeidheid en een gebrek aan motivatie.
Hoewel de stoornis niet te genezen is, kan deze met medicatie en therapie goed onder controle worden gehouden.
“Ik dacht met medicijnen komt alles goed en niemand hoeft iets te weten van mijn stoornis”, zegt de 69-jarige Bosschenaar. Maar na verloop van tijd keerden de depressies terug, heftiger dan ooit. “Ik liep vaak met de gedachte rond om er een eind aan te maken. Je wilt niet dood, maar je wilt eigenlijk gewoon niet meer leven.”
Op zijn veertigste meldde Theo zich ziek en werd hij afgekeurd. “Toen iedereen ‘het’ wist, begon ik erover te praten. De meest voorkomende reactie was: ‘Dat had ik echt niet van jou gedacht'. Maar dat komt door dat masker dat ik altijd op had.”
“Je bent niet verantwoordelijk voor je bipolaire stoornis.”
Theo is nu enkele jaren met pensioen en sindsdien gaat het een stuk beter met hem. Hij kan nu goed over zijn stoornis praten en hij heeft nauwelijks last van depressies. Hij wil daarom lotgenoten en hun naasten helpen door zijn verhaal te delen. In zijn boek Ook de bloesem heeft een schaduw, beschrijft Theo hoe hij heeft leren omgaan met zijn psychische aandoening.
“Ik wil laten zien hoe belangrijk het is om open te zijn als je bipolair bent. Je bent er niet verantwoordelijk voor dat je een bipolaire stoornis hebt, maar je kunt je wel verantwoordelijk voelen voor hoe je daarmee omgaat", zegt hij. “Want het is vaak nog moeilijker voor de mensen om je heen als je bipolair bent. Het heeft impact op hun leven, maar zij kunnen je alleen beter begrijpen en helpen als je erover praat.”
Praten over gedachten aan zelfdoding helpt. Je kunt 24 uur per dag bellen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0800 0113 of chatten via en 113.nl.