Langzaam loopt Ester langs de grote panelen met foto’s van slachtoffers van femicide. Als ze teksten leest als “Het liefste stopte hij mij in een kooitje”, dan weet ze waar het over gaat. “Vrouwen die vermoord worden omdat ze vrouw zijn”, ze benadrukt het nog maar eens. Iedere acht dagen wordt er een vrouw vermoord, ongeveer de helft daarvan door hun partner of ex.

Waarom? Het meeste risico loopt de vrouw volgens Ester op het moment dat ze haar gewelddadige partner wil verlaten: “Vanuit de drang haar te bezitten kan hij dan denken: ‘Als ik haar niet kan krijgen, dan niemand.’ En dat leidt heel vaak tot een gruwelijk einde.”

Van haar 24e tot haar 32e zat Ester zelf in een gewelddadige relatie. “Het begon allemaal romantisch, een gouden toekomst zouden we hebben. Maar toen kwamen de eerste ruzietjes, jaloezieën. Er vlogen spullen door het huis, ik werd fysiek aangepakt.” Steeds vaker kreeg Ester verwijten. Ze somt ze achter elkaar op: “Het ligt aan jou. Je hebt hulp nodig. Jij ziet het niet goed. Jij bent het probleem. Als jij maar verandert, dan komt het goed.”

Steeds meer begon Ester aan zichzelf te twijfelen. “Die fase is het ergst. Aan de buitenkant functioneerde ik normaal. Ik kwam op mijn werk, had vriendinnen en ik sportte. Maar in mijn hoofd was het één grote mindfuck. Op het laatst leefde ik op mijn tandvlees, ik dacht dat ik er niet lang meer zou zijn.”

Toen vroeg een vriendin Ester mee naar een volleybaltoernooi. Dat bracht de ommekeer: “Voor het eerst in zeven jaar tijd ging ik weer alleen met een vriendin weg. Ik had plezier, hij was er niet bij, niemand keek over mijn schouder mee. Toen voelde ik: ik moet hier uit.”

Toch kwam Ester niet meteen in actie. Ze moest een strategie bepalen, hoe ze veilig weg zou komen met de kinderen. Ze schreef alles van zich af in een brief van acht kantjes die haar man ontdekte: “Toen brak de pleuris uit. Dat is een zwart gat voor me. Daarna begon de ellende. Alles en iedereen werd gebeld. Ik was van het padje af, wilde een gezin naar de verdoemenis helpen. Ik moest heel goed nadenken hoe ik me daaruit bewoog. Ik voelde me alleen en onwetend.”

Uiteindelijk kreeg ze haar ex zo ver dat hij mee ging helpen aan de scheiding. Maar de ellende was nog niet voorbij: “De psychische terreur ging door. Pas zeven jaar na mijn scheiding, na weer een geweldsincident, bij mij thuis, waar de kinderen bij waren, ben ik met een advocaat aan de slag gegaan om me aan zijn macht te ontworstelen.” Toch voelt Ester zich pas echt veilig sinds haar jongste zoon 18 werd, nu vijf jaar geleden. “Sindsdien heb ik formeel niks meer met hem te maken.”

Ester schreef haar ervaring op in het boek ‘Jij bent het probleem’. Dat er de laatste tijd meer aandacht is voor femicide helpt enorm volgens haar: “Want het is een voorspelbare moord. Het verloopt in fasen. En als we daar meer oog voor hebben, kunnen we alert zijn op signalen en de moord eerder zien aankomen. Hoe meer we er vanaf weten, hoe meer we kunnen omkijken naar elkaar.”

De expositie over femicide bij het treinstation van Tilburg is te zien tot en met 1 april.