Jeroen somt op wat hij allemaal tegenkomt in het parkje vlak bij het Koningsplein: “Lachgasballonnetjes, kokertjes van joints, lege zakjes van wiet. Dat mensen dat doen, oké, maar ruim je shit op!”

In het Vrijheidspark vindt de oud-militair rust, kan hij nadenken. “Aan mensen die zijn omgekomen, zelfmoord hebben gepleegd. En dan zie je dit voor je neus gebeuren.” Hij wijst voor zich: “Kijk, bij die bank zie je al kleine flesjes liggen.” We lopen ernaar toe. “Maar pas wel op, want het ligt hier vol met hondendrollen.”

Elk monument in het park staat voor een gebeurtenis in de Tweede Wereldoorlog. Zoals het 10 mei bombardement, verzetsstrijder Coba Pulskens, de bevrijding. Jeroen kent alle details. We lopen naar zijn favoriete monument: ‘Venster op het verleden, blik op het heden’. “Kijk naar de onderkant van de pilaar.” Hij wijst en je ziet dat de kleur verschilt van de bovenkant. “Dat is omdat er tegenaan wordt gepist.”

Hij ziet het gebeuren, mensen die hun hond laten poepen in het parkje. “Als het voor je ogen gebeurt, willen ze het nog wel opruimen.” Een enkele keer spreekt hij mensen aan, maar meestal is een boze blik van de oud-militair voldoende. “Ik kom hier voor bezinning… Ah gatver! Kijk dit bedoel ik dus he?!” We lopen door het gras in het parkje en jawel: Jeroen tilt zijn voet op en heeft beet. Een drol.

“Het is het Vrijheidspark, maar dit gaat me toch te ver.” Toch wil Jeroen geen kwaad woord horen over de medewerkers van de gemeentereiniging. “Dikke pluim voor de gemeente. Die komt hier elke dag de boel opruimen.” Maar de mentaliteit van sommige bezoekers van het park, hij kan er met z’n pet niet bij: “Ik ben zelf niet zo. Ik ben ouderwets, ik ben fatsoenlijk. Ik gooi nooit iets op straat.”

Jeroen begon in 1990 bij defensie als hospik: gewondenverzorger. Hij ging niet op missies, maar werkte op drie kazernes op de ambulance. In eerste instantie ging het om beenbreuken en hartaanvallen. Maar dat veranderde: “Achterin de ambulance moest ik letterlijk vechten met dronken mensen.”

Nadat militairen terugkwamen van hun missie in voormalig Joegoslavië, kreeg hij veel te maken met alcoholvergiftiging. “Iedere nacht minstens eentje. Ze vielen half in coma, komen weer bij en zagen mij als eerste. En dan kreeg ik een tik. Terwijl het gewoon je maten zijn hè.”

Jeroen hield er altijd last van. Terwijl we praten, scant hij continu zijn omgeving. “Dat is een dingetje dat we allemaal hebben”, doelt hij op de veteranen voor wie hij zich nu inzet als vrijwilliger in de Stichting Veteranen Hart van Brabant in Tilburg.

Wat moet er nou gebeuren met de monumenten in het Vrijheidspark? Jeroen vindt het lastig. “Je kunt niet iemand zeven dagen per week, 24 uur per dag aan de poort zetten. Er is wel eens discussie geweest om deze monumenten naar het Stadsforum te verplaatsen. Dat zou een goeie locatie kunnen zijn, want ik denk dat mensen daar hun hond niet gaan uitlaten.”