"M'n opa, m'n opa, m'n opa, in heel Europa was er niemand zoals jij." Je kunt het bijna voor je zien, zo beeldend en liefdevol praat Katja Marges-Van der Doelen (41) over de momentjes met haar opa Jos. Hoe ze samen gezellig op de bank lagen. "Hij zat áltijd in de hoek", lacht ze. Hoe Katja dan met haar hoogblonde krullenkop tegen zijn dikke buik aan ging liggen, met zijn arm over haar heen. "Als een dik, warm kussen."

"Mijn opa was een karakteristiek figuur", begint Katja ronduit over hem te vertellen. Er is geen woord aan gelogen. Jos Philipsen uit Goirle was een grote man met 'goed haar'. Hij voerde zijn slechte schoolrapporten als jong mannetje aan de geiten, hield van naaktstranden, Duitse schlagers, van rijstevlaai en liet één keer per ongeluk de Playboy tussen de puzzelboekjes op de wc slingeren.

"Hij heeft me zelfs een keertje meegenomen naar een bingoavond in de PI in Vught, waar hij als bewaarder werkte. Dat kun je je nu écht niet meer voorstellen", schatert ze.

Jos had humor, kon loéistreng zijn, maar was voor zijn kleinkinderen een echte suikeropa. "En hij was kappersmodel. Ik wil niet zeggen dat hij een lookalike van George Clooney was, maar je snapt de referentie."

Katja was zijn oogappeltje. Het eerste meisje van de kleinkinderen. "Opa's knoepie", vertelt ze. "De deur stond voor iedereen open, maar ik denk dat ik wel een speciale plek had. Ik heb een overdosis aan goede herinneringen. De behoefte die ik als kind had om de wereld te verkennen, die beantwoordde hij. Hij pakte je vast en gaf je een dikke knuffel. Hij kon die liefde en affectie geven."

Maar dat dat voor Katja's moeder soms anders was, weet ze ook. Dat waren tijden van hard werken, weinig verdienen en slapen terwijl de kinderen spelen. "Al maakte hij wel altijd tijd voor het gezin. En als hij kon delen, deelde hij alles. Hij ging mee naar het bos, zodat de kinderen konden ravotten en hij kon slapen in een tentje. En als hij 's avonds frietjes had gehaald, maakte hij mijn moeder wakker zodat ze mee kon snoepen."

"Mijn opa had een bepaald charisma, hij heeft een plekje in mij weten te veroveren", vertelt zijn kleindochter. En dat draagt ze elke dag met zich mee. Ook nadat hij in 2011 overleed.

Katja wilde zelf eigenlijk geen kinderen, dacht ze. En dat wist haar opa ook. Tot ze, na een jarenlang ziekteproces, voor het eerst weer een beetje naar de toekomst durfde te kijken. "Tijdens coronatijd begon het toch te kriebelen. En ondanks dat het volgens de dokters heel lastig zou worden, werd ik wonder boven wonder zwanger."

Een jongetje werd het. Joshua. Naar opa Jos vernoemd.

"Ik zie nu hoeveel impact een opa of oma kunnen hebben op je kind. Mijn opa zou het prachtig hebben gevonden. Ik zou hem nu toch zó graag mijn zoontje willen laten zien, al is het maar voor één dag."

Ze zou dan de blik in zijn ogen in zich opnemen. De verbazing, maar vooral zijn geluk en blijdschap. Mee willen genieten van hoe ze elkaar 'plat knuffelen'. "Ik weet dat men wel eens zegt dat je iets niet kunt missen, als je het ook niet hebt gekend. Zoals mijn zoontje nooit een opa heeft gekend. Maar ik denk wel dat het een plekje in je hart leeg laat."

"Ik koester dat plekje in mijn hart voor mijn opa, voor altijd. Je merkte echt dat hij zich had voorgenomen om de beste van de beste te zijn, als opa. Daar is hij met vlag en wimpel in geslaagd."