Het is deze vrijdag precies 74 jaar geleden dat de eerste Molukkers per schip vanuit Indonesië aankwamen in de Rotterdamse haven. De Molukse militairen van Koninklijk Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) vochten van 1945 tot met 1949 tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog voor Nederland.

Geen terugkeer
Ze mochten na de dekolonisatie van Indonesië in 1950 niet terugkeren naar de Zuid-Molukken. Die hadden zichzelf namelijk uitgeroepen tot onafhankelijke republiek. Daarom werden de duizenden Molukse KNIL-soldaten met hun families naar Nederland gehaald, onder de belofte van tijdelijke opvang. Maar die belofte werd nooit nagekomen.

Hanna Selanno-de Queljoe vertelt waarom het eerbetoon zo belangrijk is:

In plaats van een terugkeer naar hun thuisland, werden de Molukse KNIL-soldaten in Nederland uit militaire dienst ontslagen, kregen ze hun salaris en pensioen niet en werden ze in geïsoleerde kampen geplaatst. Eén van de de vele kampen waarin de Molukkers terecht kwamen, was een deel van het voormalige concentratiekamp in Vught. Dit deel werd omgedoopt tot woonoord Lunetten.

In de steek
De leefomstandigheden in veel van deze opvangkampen waren niet best, maar de Molukkers maakten er het beste van. Ondanks dat er zicht was een blijvende toekomst in Nederland of een terugkeer naar de Molukken. Daarnaast heeft de Nederlandse overheid jarenlang weinig gedaan om de Molukse gemeenschap te integreren of te ondersteunen.

De onduidelijkheid over hun status en het gebrek aan erkenning voor hun situatie heeft ervoor gezorgd dat dat veel Molukkers zich tot op de dag van vandaag in de steek gelaten voelen door de Nederlandse regering.

Erkenning
Voor de familie van de KNIL-militairen is erkenning nog altijd heel belangrijk. Veel Molukkers zien het toekennen van een monumentale status aan de graven van KNIL-soldaten als een stukje genoegdoening voor het leed dat ze hebben ervaren. Maar dat is niet landelijk geregeld. Al hebben veel gemeenten met een Molukse wijk dit inmiddels wel geregeld.

In Vught is daar wel vijf jaar voor gestreden, maar vanaf nu hoeft niet meer elke tien jaar betaald te worden voor grafrechten. De graven van KNIL-militairen zullen niet meer geruimd worden. "Het is een mooi en verdiend eerbetoon aan de KNIL-militairen die hier begraven liggen en hebben gevochten voor Nederland', zegt Hanna Selanno-de Queljoe bij het graf van haar vader.

Emotioneel
Dorothea Patty houdt het graf van haar vader en broer op de begraafplaats aan de Elisabethstraat in Vught goed bij. Maar voor het eerbetoon heeft ze het nog eens extra goed schoongemaakt en al het onkruid weggehaald. "Mijn vader was een rode baret bij de KNIL, ergens in midden Java."

Het maakt haar emotioneel dat haar vader eindelijk erkenning krijgt. "Dit is een heel belangrijk moment voor onze familie." Haar opa die ook een KNIL-militair was, ligt namelijk in Leerdam begraven, die gemeente heeft al eerder erkenning gegeven door Molukse graven een monumentale status te geven.

De gemeente Vught is nu ook overstag. Daarnaast is vrijdag een gedenkbord op de begraafplaats onthuld. Verder heeft de Molukse gemeenschap in Vught twintigduizend euro gekregen om een gedenkteken laten maken en plaatsen rond Woonoord Lunetten.