Riet schreef meerdere boeken over rouwen, onder meer gericht op jongeren. "Puberen gaat vooral om het leven. Opeens worden deze jongeren ermee geconfronteerd dat het leven morgen ineens voorbij kan zijn", vertelt Riet. Daarmee is het volgens haar ook een leermoment voor de school. "Het is heel belangrijk dat de leerlingen de ruimte krijgen om op hun eigen manier te rouwen."

Want dat doet niet iedereen hetzelfde. "De één kruipt het liefst onder een deken, terwijl de ander juist heel boos wordt", legt de rouwdeskundige uit. "Het gaat er vooral om dat ze zien dat anderen óók verdriet hebben."

Hoe iemand wordt herdacht, hangt af van de persoon en diens nabestaanden. "Maar het is goed om plekken en momenten te creëren waar nabestaanden kunnen delen", zegt Riet. "Jongeren moeten leren dat rouwen iets is dat je samen doet, net als vieren."

De school in Bladel opende een condoleanceregister, waarin zowel nabestaanden als onbekenden hun steun betuigen. Leerlingen en docenten krijgen professionele hulp.

Het gesprek voeren, bijvoorbeeld in de klas, kan helpen. "Je ziet dat jongeren het er makkelijker met elkaar over hebben, maar vaak wel pas als ze zien dat anderen ook rouwen." Ook moeten mentoren goed opletten. "Trekt iemand zich terug? Of is er misschien een leerling die al veel andere vervelende dingen heeft meegemaakt?", zegt Riet. "Gelukkig heeft een mentor dit meestal wel in de gaten."

Maar rouwen hoeft niet alleen bij praten te blijven. "Ik hoorde ooit van een docent dat een aantal leerlingen zo boos waren, dat ze dat ook fysiek gingen uiten. Die docent heeft de klas toen naar de gymzaal gebracht, zodat de leerlingen hun boosheid kwijt konden."