"Mijn vader, Broer heet hij, was mijn beste vriend", vertelt de 50-jarige Geraldo Mutzers. "We woonden vijf minuutjes bij elkaar vandaan en hadden iedere dag contact." Vader en zoon hadden weinig woorden nodig. Ze keuvelden wat, dronken een biertje en aten altijd samen, met chocoladevla toe. En de passie voor de distelvinkjes, die in de volière werden gehouden, deelden ze ook.

"Hij was een natuurmens", zegt Geraldo. "Als boswachter liep hij voortdurend met zijn ogen naar de hemel gericht om alle vogels te spotten. Hij had sowieso een grote liefde voor dieren. Van een eekhoorntje tot een python, we hebben ze allemaal in huis gehad." Lachend: "Mijn moeder werd soms helemaal gek van ons."

Vroeger verdienden de ouders van Geraldo een centje bij met het stikken van schoenen, in een schuurtje in de tuin. Toen ze daar mee stopten, zagen vader en zoon hun kans schoon en bouwden ze de ruimte om tot terrarium. "Daar zaten leguanen, slangen, hagedissen, noem maar op."

De distelvink, ook wel het puttertje genoemd, was favoriet. "Hij had er een stuk of tien, vijftien in de achtertuin. Als kind mocht ik mee de volière in om ze te verzorgen. Distelvinkjes mag je in gevangenschap houden, maar officieel moeten ze dan wel geringd zijn. Daar wordt streng op gecontroleerd."

"We waren allebei mensen-mensen", blikt Geraldo terug. "Klaarstaan voor de ander, kijken naar een wasmachine die hapert, de voordeur die klemt, op de koffie bij een zieke vriend of een tuinhuisje in elkaar timmeren."

Enkele jaren geleden verhuisde Geraldo van Kaatsheuvel naar Geldrop om te gaan samenwonen met zijn vriendin. "Mijn vader had het daar heel erg moeilijk mee. 'Je hebt de liefde van je leven gevonden', zei hij, 'maar ik zal je zo missen'."

De band bleef, net als het ongecompliceerde gebabbel over ditjes en datjes. Maar toen zette een bezoek aan de huisarts vanwege pijn aan de buik alles op scherp. "Hij werd naar huis gestuurd met de diagnose blaasontsteking, maar achteraf bleek dat hij een flinke tumor in zijn blaas had."

Het onheilsbericht was voor Geraldo reden om een tatoeage te laten zetten. "Ik wilde iets waarmee de band tussen ons vereeuwigd zou worden." Hij koos voor een distelvink, klein maar oh zo prachtig en dierbaar.

Geraldo vindt het nog steeds lastig om over de periode te praten. Het knokken, de aftakeling, hoop en vrees. "Hij was een lekkerbek, hield heel erg van eten, maar door de chemo verdween zijn eetlust en vlogen de kilo's er vanaf. Daarna volgde bestraling en ging het steeds slechter. Hij realiseerde zich dat hij in de reservetijd zat. Op een gegeven moment zei hij tegen me: 'Binnenkort ben je jarig, maar ik denk niet dat ik dat nog mee ga maken'."

Broer luisterde graag naar André Hazes. "Kleine jongen, dat was zijn favoriete nummer. "Zet je 'm nog eens keihard op", vroeg hij dan. En terwijl Hazes door de kamer schalde, zei hij: 'Kom eens hier'. Toen ben ik bij hem in bed gekropen, dicht tegen hem aan. Het gaf zoveel troost."

Geraldo's vader koos voor euthanasie. "Vroeger kon hij nooit over de dood praten, maar toen het einde zo nabij was, ging er een knop om en hebben we zulke mooie gesprekken gehad. "'Ik kan gewoon niet meer, ik ben helemaal op', zei hij tegen me. Twee dagen voor Geraldo's verjaardag stierf zijn vader. Hij was 73 jaar.

De puttertjes zitten nu bij Geraldo in de volière. "Toen hij op sterven lag, waren de jonkies net uit het ei gekomen. Deze vogels zijn nu bij mij en hebben alweer voor nageslacht gezorgd. Ze zijn me zo dierbaar." Net als de tatoeage op zijn arm. "Hij heeft 'm gelukkig nog gezien, en hij was zo trots op het resultaat."