Tineke Ceelen reisde voor Stichting Vluchteling de hele wereld over. Ze ging naar conflictgebieden, vluchtelingenkampen en plekken waar rampen en oorlogen waren. "Dat is de enige manier om het leed te laten zien en voelen. En de verhalen van mensen te vertellen. Ik wilde zelf kunnen beoordelen wat ze nodig hadden. Ik wilde dat niet horen van organisaties, maar van de mensen zelf."

Ceelen is geboren en opgegroeid in Maren-Kessel. Daar is haar interesse voor het leed van de medemens gewekt. "Mijn vader gaf gul aan de missie. In ruil daarvoor kregen wij blaadjes en verslagen thuisgestuurd met verhalen uit Afrika. Die bekeek ik met grote gretigheid. Ik wilde daar ook heen en gaan helpen", legt ze uit.

Ondanks dat ze hier al lang niet meer woont, voelt Ceelen zich nog wel echt Brabander. "Ik heb Brabant nooit losgelaten. Ik heb het accent ook nog en doe geen moeite om daar vanaf te komen. Brabant staat voor warmte en gastvrijheid."

Volgens Ceelen is de houding ten opzichte van vluchtelingen behoorlijk veranderd. "Het draagvlak neemt af. Mensen hebben tegenwoordig keiharde en makkelijke oordelen. Ze willen niet meer voor elkaar zorgen. Kijk maar naar wat er speelt rondom het asielzoekerscentrum in Berlicum. Mensen hebben daar zo hard geprotesteerd dat het azc er niet komt. Wat zeg je daar dan mee? Je laat vluchtelingen in de kou staan en geeft het signaal dat je, als je hard genoeg roept, blijkbaar je zin krijgt. Ongelofelijk."

Ook in de landelijke politiek ziet ze een enorme verandering. "Dat Nederland 2,4 miljard gaat bezuinigen op ontwikkelingssamenwerking is beschamend. De rijkste landen bezuinigen op de armste mensen." Toch is er ook een andere kant. "We krijgen bij Stichting Vluchteling ook steeds meer donateurs en geld van mensen die daar iets tegenover willen stellen."

Ceelen stopt als directeur van Stichting Vluchteling omdat ze chronisch ziek is. Al blijft ze voorlopig wel aan als adviseur. "Ik heb insuline afhankelijke diabetes. Dat heb ik al jaren, maar ik heb mijn levensstijl daar nooit op aangepast. Ik voel me fysiek steeds minder goed door alle onregelmatigheid en stress. Mijn gezondheid staat onder druk. Ik moet mijn ziekte onder controle zien te houden. Ik ben een alleenstaande moeder. Als ik nog naast mijn dochter wil lopen moet ik nu iets doen. Ik heb alle ellende van de wereld gezien. Meerdere keren. Het is een keer genoeg."