Na het beleggingsdrama bij Easylife werd John Wolbers ook persoonlijk failliet verklaard. Maar Wolbers, die tegenwoordig een andere achternaam heeft, ging er toch weer een opvallend luxueuze levensstijl op nahouden. Hij wordt nu verdacht van onder meer faillissementsfraude en valsheid in geschrifte.

Er zullen gedupeerden zijn die nog steeds de broekriem moeten aanhalen door het handelen van Easylife, een zaak die inmiddels zo’n 16 jaar oud is. Het bedrijf haalde mensen over om te beleggen in Amerikaanse levenspolissen. En dat alleen al was een riskante onderneming, volgens de officier van justitie destijds.

Maar het overgrote deel van de 42 miljoen euro die honderden beleggers inlegden, werd nooit aan die levenspolissen besteed. Easylife kocht voor 9 miljoen aan polissen. De rest ging op aan prive-uitgaven, onroerend goed en vorstelijke beloningen voor adviseurs. John Wolbers ontkende altijd rijk te zijn geworden door geld achterover te drukken, hij beweerde al veel geld te hebben verdiend met een ander bedrijf. Nog voor hij Easylife begon.

De veiling van alle luxe sportauto’s en dure spullen van de Easylife-directie baarde de nodige opzien, maar de 1,25 miljoen euro aan opbrengst was niet genoeg om de ongeveer vijfhonderd gedupeerden schadeloos te stellen. De Amerikaanse levenspolissen werden weer verkocht, maar dit bracht vier miljoen euro op. De beleggers hadden veelal het nakijken.

Het gedrag van de verdachten in de rechtszaal trok ook de aandacht. Zo trok John Wolbers tijdens een gepassioneerde tirade tegen de rechtbank per ongeluk een stoelleuning kapot. En greep de officier van justitie in nadat deze vier keer door Wolbers voor leugenaar werd uitgemaakt. Ook gaven de directieleden elkaar de schuld van de fraude en werd er fel discussie gevoerd over de vermeende inzet van bedrijfsgeld voor een bezoek aan luxebordeel Yab Yum in Amsterdam.

Het weerhield de rechtbank er niet van om celstraffen uit te delen wegens oplichting en deelname aan een criminele organisatie. Volgens justitie was de administratie van het bedrijf een chaos en had het bedrijf kunnen weten dat op deze manier de verplichtingen naar de beleggers niet nagekomen konden worden. In hoger beroep deelde ook het gerechtshof celstraffen uit.

Voor de honderden gedupeerden was de zaak Easylife een lange lijdensweg. En de rechtszaken hielden niet op na deze strafzaak. Gedupeerden vonden dat justitie veel te laat had ingegrepen bij Easylife. Ook vonden ze dat justitie al vroeg wist van de wanpraktijken bij Easylife toen nog maar weinig mensen geld in hadden gelegd. De gedupeerden sleepten het Openbaar Ministerie, de Autoriteit Financiële Markten en de Nederlandsche Bank voor de rechter. Maar de rechter wees de beschuldigingen van de hand.