Ze vond een artiest die gespecialiseerd is in 'handpoke'-tattoos, een techniek waarbij de inkt met de hand en stipje voor stipje in de huid wordt gezet, in plaats van met een gebruikelijke tattoomachine die snel heen en weer beweegt en strakke, donkere lijnen maakt. "Dit past beter bij de zachtheid van de knuffel", legt ze uit.

De tattoo is voor Lianne een manier om de fijne herinneringen aan haar jeugd voor altijd bij haar te dragen. "Ik heb een heel fijne jeugd gehad. Veel buiten gespeeld, veel vrienden, een warm gezin. De tattoo herinnert me eraan dat alles uiteindelijk altijd wel goed komt. Dat was vroeger ook zo, en dat is nu nog steeds zo."

Kwakje kreeg zijn naam al toen Lianne nog maar net kon praten. "Ik noemde hem gewoon zo", zegt ze. Overal waar zij ging, ging Kwakje mee. "Ik denk dat dat gewoon een soort veiligheidsgevoel is geweest. Het voelde fijn om hem bij me te hebben", zegt ze.

En precies daarom staat hij nu op haar huid: zo heeft ze haar knuffel écht altijd bij zich. Ze maakt er geen geheim van dat hij thuis nog bij haar in bed ligt, maar ze schreeuwt het ook niet van de daken. "Mijn beste vrienden weten het wel, maar verder benoem ik het niet zo vaak."

Er is één iemand die haar beter begreep dan wie dan ook: haar vriend Tijmen. Tijdens de eerste keer dat ze samen sliepen, had ze haar knuffel niet meegenomen. Maar dat had ze net zo goed wel kunnen doen: "Meteen zag ik dat hij ook nog knuffels in zijn bed had. Het was bijzonder dat we elkaar ook daarin vonden. Nu slapen we samen met de knuffels."

Toen Lianne over haar tattoo-idee vertelde, was hij meteen enthousiast en besloot ook hij om zijn geboorteknuffel te laten tatoeëren.

Als leerling anesthesiemedewerker op de operatiekamer draagt Lianne altijd korte mouwen. "Als mensen de tattoo zien, vragen ze altijd wat het is", lacht ze. Dan legt ze graag uit dat het haar geboorteknuffel is. De reacties zijn eigenlijk altijd positief. "Mensen vinden het schattig en een mooi verhaal."

Lianne vindt dat mensen zich niet hoeven te schamen als ze nog gehecht zijn aan een knuffel. "Sommige dingen blijven gewoon belangrijk, ook als je ouder wordt. Misschien is dat niet voor iedereen een knuffel maar juist een gevoel zoals de veiligheid en het vertrouwen uit je jeugd." Kwakje is in ieder geval voor nu vereeuwigd op haar arm: "En daar ben ik enorm trots op."