Acht jaar geleden had Stacey nog een doodnormaal leven in Breda. "Mijn toenmalige vriend had vier seizoenen op Mallorca gewerkt als duikinstructeur", vertelt ze. "Hij had zijn hart verloren aan het eiland en wilde heel graag weer terug. Ik zei tegen hem, wat doe je hier dan nog in Nederland? Ga genieten, ga duiken."

Zelf was ze aan het revalideren na een operatie. Door medische missers zat ze twaalf jaar in een rolstoel en moest ze tientallen operaties ondergaan. "Toen belde mijn vriend me op. 'Dit is niet de droom zonder jou'. zei hij tegen me. Daar zat ik, in de regen in Nederland en ik dacht, waarom dan eigenlijk niet even hallo gaan zeggen in Mallorca?"

Even werd voor onbepaalde tijd. Ze boekte een vliegticket en bleef op het eiland om te revalideren. Het Spaanse klimaat deed haar goed en het stel werkte samen aan hun droom.

Uiteindelijk, aan het einde van het seizoen, gingen Stacey en haar vriend uit elkaar. "Onze wegen hebben zich gesplitst", zo omschrijft ze het zelf. "Hij is teruggegaan naar Nederland en ik ben nog steeds hier."

Toen kwam het moment dat ze zich ontfermde over het eerste dier, een paard. "Het was helemaal niet de bedoeling", vertelt ze lachend. "Ik had geen plannen om een rescue te starten, maar het is zo gekomen."

Na het paard kwamen er meer dieren op haar pad die slecht werden behandeld of ziek waren. "Nog een paard, een pony, ezel, hond en een schaap, het was helemaal out of control." Als snel was ze omringd door een bonte verzameling dieren, die allemaal afhankelijk waren van haar zorg.

De kosten voor voer, onderdak en medicijnen waren torenhoog. Al gauw kwam ze in de financiële problemen en raakte ze zelfs dakloos. Op het moment dat ze de moed bijna verloor, kreeg ze een driehonderd jaar oude ruïne aangeboden. Een plek met ruimte voor haar en alle dieren, een kans op een toekomst.

"Toen ik erin trok, waren er geen ramen, geen deuren of elektriciteit. Vier jaar lang was het een echte struggle." Ze werkte zestig tot tachtig uur per week buiten de poort om het hoofd boven water te houden. Poetsen, koken op locatie, een verblijf netjes maken voor de nieuwe gasten, alle baantjes nam ze aan. "In de avonden en nachten ging ik dan nog babysitten. Slapen was er nauwelijks bij", blikt ze terug. "Alles om de dieren maar te kunnen helpen."

Stukje bij beetje lukte het haar om Rancho Fino op de kaart te zetten. De opvang is gespecialiseerd in de opvang van gehandicapte dieren of dieren waar iets mis mee is. Een varken dat mank loopt, gebitsproblemen bij een ezel, honden die lastig te socialiseren zijn. Maar ook dieren die mishandeld zijn of aan hun lot overgelaten.

"Ik voel heel sterk dat dit mijn missie is, anders kijkt er niemand naar ze om", zegt Stacy. "Toeristen zien Mallorca als een fijne plek om vakantie te vieren, met de mooie stranden en het uitgaansleven, maar ze hebben geen idee hoeveel dierenleed er hier is." Inmiddels krijgt de opvang wat donaties, en soms springt een handjevol vrijwilligers bij. Maar daarmee redt de dierenopvang het niet. "Ik werk er nog steeds naast en gun mezelf een ieniemini-budget. "Maar elke maand staan we rood, hoor", zegt ze.

Toch gebeuren er ook mooie dingen. De onuitputtelijke liefde van de dieren uiteraard en zelf vond ze ook een nieuwe liefde: Sten uit Denemarken. "Ik ben zelfs getrouwd, wie had dat ooit gedacht? Eigenlijk ging ik er vanuit dat ik altijd alleen zou blijven. Want hoe crazy moet je zijn om dit te willen?", lacht ze.