We spreken Marianne naar aanleiding van de dood van Nina (14) uit Helmond. Zij stapte op 1 april dit jaar uit het leven omdat ze werd gepest. Het meisje werd begeleid door de school, maar de pesterijen konden niet worden voorkomen.

Als moeder komt het dan even dichtbij voor Marianne. "Als ik zoiets lees, denk ik altijd als eerste aan die ouders. Omdat ik zelf weet hoe het is om dat mee te maken", vertelt ze.

Haar zoon Thomas zou in 2012 naar 5 havo gaan, maar het ging op school niet goed met hem. Hij werd er gepest en raakte zijn vrienden kwijt. Uiteindelijk maakte hij een einde aan zijn leven. "Er zijn maar weinig mensen die dit hebben meegemaakt en weten hoe moeilijk het is. Dat maakt het soms eenzaam", zegt Marianne.

Tegelijkertijd weet ze als docente, met meer dan veertig jaar ervaring op een middelbare school, hoe hardnekkig het probleem pesten is. Want dat kan een school volgens haar nooit helemaal voorkomen.

"Als docenten weten wij heel vaak niet wat er speelt. Ik vraag mijn eigen leerlingen wel eens of er wordt gepest. Maar als leerlingen niks zeggen, dan weet je ook bijna niks", legt ze uit. De docente denkt dat kinderen vaak niks zeggen, omdat ze bang zijn een klikspaan te zijn.

Op de school van Nina (14) uit Helmond was het enigszins bekend dat ze werd gepest. Het meisje werd daarom begeleid. Maar de school gaf aan niet alles te weten van het pestgedrag richting Nina. "Dat geloof ik onmiddellijk", zegt Marianne. "Ik weet zelf best wat van mijn leerlingen, maar ook lang niet alles. Er gebeurt zo veel in een klas, je kunt niet alles zien."

Scholen zijn verplicht om een veiligheidsplan op te stellen. Een pestprotocol is daar vaak een onderdeel van. Daarin staat bijvoorbeeld wat docenten moeten doen als ze pestgedrag signaleren. "Ik denk dat vrijwel iedere school zijn best doet, maar toch onmachtig is. Een school heeft ook maar een beperkte invloed."

Een standaard oplossing voor pestgedrag is er dan ook niet. Marianne denkt wel dat het zou helpen als kinderen pestgedrag afkeuren. "Wij als volwassenen kunnen er wat van zeggen, maar in de ogen van kinderen zijn wij niet zo belangrijk. Ik denk dat je vooral winst kunt halen bij de groep om hen heen. Maar het is lastig om daar verandering in te brengen."

Als moeder neemt Marianne het sommige kinderen wel eens kwalijk dat ze haar zoon zo erg hebben gepest. Als docente weet ze tegelijkertijd dat het pesten niet makkelijk voorkomen kan worden. "Kinderen pakken degene die buiten de boot valt en kwetsbaar is. Bij Thomas zijn dingen gebeurd waarvan ik nog steeds vind dat die niet hadden mogen gebeuren. Je kunt een kind zo erg kwetsen. Maar zijn zelfdoding is niemand z'n schuld. Dat kun je niemand verwijten."

Op de vraag of ze het zichzelf wel eens heeft verweten, blijft het stil. "Ja, heel veel", antwoordt ze uiteindelijk. "Het is lastig. We hebben ons vaak afgevraagd hoe dit heeft kunnen gebeuren, in zo'n gezin als dat van ons. Daar krijg je nooit een antwoord op. Had ik het kunnen voorkomen? Dat denk ik niet. Ik zou niet weten hoe. Maar het is niet makkelijk."