Bitterzoet is het voor Laura, om over haar vader te praten. Want hoe graag ze ook de mooie verhalen over hem wil delen en wil vertellen hoe geweldig hij was, juist dat maakt dat ze hem zo mist.

Al heeft ze dan geen échte herinneringen aan haar moeder, die jeugdleukemie had en stierf aan een longembolie, dankzij haar dagboeken en de verhalen over haar heeft ze wel een beeld kunnen vormen. “En er zijn filmpjes en foto’s uit die tijd. Als je daar naar kijkt, zie je een leuk en gelukkig gezin.”

Als Laura 7 is, ontmoet haar vader zijn nieuwe, grote liefde: Conny. Ze zou voor Laura een tweede moeder worden. "Het was liefde op het eerste gezicht bij die twee, dat spatte er gewoon vanaf. En Conny was weduwe, dus ze zaten ook nog eens in dezelfde situatie. Ik weet nog dat hij me de dag na die eerste ontmoeting, het was op een feestje, op kwam halen bij opa en oma en dat ik zei: hé, je hebt nog dezelfde kleren aan als gisteren. Grappig dat je dat soort dingen nog precies weet.”

Al snel gaan Laura en haar vader bij Conny en haar zoons Roy en Tim wonen. “We waren vanaf het eerste moment één gezin”, vertelt Laura. “Het plaatje klopte helemaal.”

Sommige mensen zijn gewoon lief en goed, haar vader was zo iemand, zegt Laura. "Hij was ondernemend, energiek en druk met werk, maar kwam wel bij al mijn zwemlessen kijken. Ook andere belangrijke momenten miste hij nooit. En hij was niet heel handig, maar kwam wel klussen in mijn huis. Hij hing een keer een drieluik op, zo scheef als wat. Gewoon niet naar kijken, zei hij dan.”

Johan was geliefd bij veel Roosendalers door zijn werk bij de kantine van VV Allicance en de carnavalsband waar hij speelde. Toen Laura en haar broers nog thuis woonden, ging het hele gezin met de camper op reis, om te genieten van de Spaanse zon. Later ging hij alleen met Conny.

“Dan kregen we een filmpje uit Duitsland, hoe mijn vader Rambo nadeed in het bos. Typisch mijn vader, altijd in voor een grap en hij schaamde zich nergens voor. Hij hield de boel bij elkaar, ook toen we elkaar door de coronacrisis niet konden zien. We bedachten ieder weekend een gekke opdracht die we deelden in onze groepsapp. Die voerde hij vol overgave uit, niets was hem te gek.”

Ook toen Laura, niet helemaal gepland, zwanger bleek te zijn van haar zoontje Ian was hij er voor haar. “Ik durfde het niet te vertellen, maar hij reageerde zo fijn. Hij ging mee naar de echo's en was continu bezorgd om mij. Zo lief.”

“Toen ik ging bevallen, waar mijn stiefmoeder van het begin tot het eind bij was, belde ze naar mijn vader dat hij naar het ziekenhuis moest komen”, vervolgt Laura. “Maar wat bleek? Hij zat al vier uur in de wachtkamer, op van de zenuwen! O, wat was hij blij toen Ian was geboren. En wat was hij een trotse opa. Hij had nog zoveel plannen met hem.”

In het voorjaar van 2021 valt het Laura op dat haar anders zo energieke vader grauw ziet en sneller vermoeid is. “We dachten aan corona of oververmoeidheid. Het was druk geweest en ik weet nog dat ik voor de grap zei: je wordt oud, pap. Op een gegeven moment ging het zo slecht met hem, dat mijn moeder ’s avonds met hem naar het ziekenhuis is gereden.”

Het bleek om een aneurysma te gaan. Toch hoopte Laura, misschien wel tegen beter weten in, dat hij naar huis zou komen. “De week voor zijn overlijden was hij nog gewoon aan het werk. Je wilt en kunt het gewoon niet geloven.”

Op woensdag 7 april 2021 is Laura’s vader rustig ingeslapen, in de armen van zijn geliefde Conny. Laura: “Iedereen was in shock door zijn overlijden. Omdat het zo plotseling was, omdat hij nog zo jong was en omdat hij zo geliefd was.”

“Ik mis mijn pap, mijn beste vriend en liefste opa van Ian heel erg. Ik ga vaak naar gedenkbos Visdonk waar we hem hebben uitgestrooid bij de boom die hij daar al lang geleden zelf heeft gekocht. Papa kwam altijd graag in het bos, dus een mooiere plek is er niet.”