De Molenstraat is op Paasmaandag afgezet met politielinten. De doeken zijn opgeruimd, maar het onderzoek van de politie is nog in volle gang. Tientallen auto’s van de politie en brandweer rijden af en aan, terwijl de recreatieve fietsers rechtsomkeert moeten maken. Sommige mensen komen even kijken, andere leggen bloemen.

“Lieve, we vergeten je niet”, staat op een kaartje dat aan een bosje vergeet-me-nietjes is geknoopt. Iemand heeft het neergelegd op een dikke kei, vlak voor het politielint. De sfeer is gelaten, de buurvrouw heeft haar brievenbus afgeplakt. Waarschijnlijk om zo vragen van nieuwsgierigen niet te hoeven ontvangen. Het is te vroeg, te vers, te erg om er nu al iets over te zeggen. “Dit is veel te dichtbij”, zegt een buurtbewoonster.

De impact van zo’n misdrijf op een dorp is enorm. Met krap 3000 inwoners verspreidt het nieuws zich in Wanroij in een oogwenk. “Ja, dat een vrouw, zeg maar, door haar ex-man is vermoord”, vertelt een medewerker van het buurthuis. "Ik hoor die dingen hier nogal snel."

En zo gaat het verhaal het dorp door. Het gerucht van de ex-man als dader zingt rond. “Ik kende haar niet, maar haar ex-man wel”, vertelt een vrouw bij de supermarkt. Ze zegt dat hij haar zou hebben gestalkt en de twee samen een zoon van 17 hadden. Meer dan dat wil ze er niet over kwijt.

Meer vragen dan antwoorden dus. De lippen blijven op elkaar. Om het slachtoffer te beschermen en om de geruchtenmolen tegen te houden. Omdat de meesten zelf niet weten wat er daar precies is gebeurd. Maar vooral omdat het nog te vroeg, te vers en te erg is.