Bij verschillende Tilburgse oliebollenkramen noteerden wij de volgende smaken: Nutella, Bueno, Oreo, Crolie (Crompouce-oliebol), Dubai, Ferrero Rocher, Tompouce, Bananen, Kersen, Rum-rozijnen, Frozen, Champagne, Limoncello, Arancello (sinaasappel likeur) en natuurlijk Schrobbelèr.

“Je wil je profileren”, zegt Elisabeth Arjaans over die reuzekeuze. Ze staat met haar kraam in de Tilburgse wijk Broekhoven en komt uit een geslacht oliebollenbakkers: “Mijn over- over- over- overgrootvader is ermee begonnen”, lacht ze. Zevende generatie dus.

De laatste jaren zijn er heel veel oliebollenbakkers bij gekomen. Elisabeth: “Dus je vraagt je af: hoe kan ik mijn kraam beter krijgen dan de rest? Dan ga je gekke bollen ontwikkelen.” Via social media kreeg ze de crompouce- en de Dubai-rage mee. “Mensen vragen er ook naar. Ik heb zelfs de Kesbeke-bol gehad, met augurk. Dat was geen topper, maar de mensen praten er wel over. En dat is wat je wilt.”

Voor Elisabeth is dus niks te gek. “TikTok is mijn inspiratiebron. Bij jongelui gaat ’t om de gekkigheid. Hoe gekker, hoe beter.” Maar eet ze ze zelf ook? “Nee, dat vind ik te zoet. Ik houd ’t lekker bij m’n krentenbolletje.”

Tijd om de proef op de som te nemen. Met de Oliepouce (“ze mochten geen ‘Crompouce’ heten van de bedenker”), Schrobbelèr- en Dubai-oliebollen van Elisabeth gaan we de straat op. De Dubai-bol wordt als eerste gepakt. “Ja lekker”, reageert een jong stel verrast. “Lekker zoet! Ik wist niet dat oliebol en chocolade samen lekker waren.”

Drie Belgische bezoekers wagen zich aan de Schrobbelèr-bol. Die moet eerst met een pipet geïnjecteerd worden met het beroemde drankje en dat gaat niet helemaal goed: het spuit in het rond. Als de hilariteit is gezakt en ze nemen een hap, knikken ze goedkeurend: “Lekker he?” Schrobbelèr zegt onze zuiderburen niks, maar de eerste kennismaking bevalt: “Oliebollen met drank: heel geslaagd”, lachen ze.

Met de bollen die nog over zijn, doen we de ultieme test. We gaan naar meesterbakker en meester-patissier Robèrt van Beckhoven in Oisterwijk. “Wat heb je nou weer bij je?!” reageert hij. Verrast pakt hij de Schrobbelèr-bol uit de doos. “Dit is een oliebol? Dat zijn grote zeg.” Met zijn mes neemt hij wat room uit de bol en knikt goedkeurend: “In de basis is-t-ie goed.”

Maar dan. Met het pipet injecteert hij de bol met de Schrobbelèr. Hij vindt 'm lekker. Maar toch heeft hij z’n vragen bij de grootte van de bol: “Hoeveel eet jij er op een avond? Hier kun je er maar eentje van op.” Dan de Dubaibol. “De oliebollen zijn goed. En er zit een lekker krokantje in. Maar ik zou zelf de chocolade anders doen. Iets te zoet.”

Op zich vindt Van Beckhoven de variaties ‘superleuk’. Maar in zijn eigen bakkerij beperkt hij zich toch tot krenten, rozijnen en appel. “Dat zijn niet voor niks de klassiekers. Soms doe ik ook wel ’s wat geks hoor. Maar die klassiekers smaken toch het beste.”